تبلیغات
رویش مو در صورت، یکی از دغدغه های آقایان در سنین بلوغ است. در برخی از آقایان رشد موها با مشکل مواجه شده و در نتیجه به ضایعه کم پشت بودن ریش و سبیل مواجه می شوند. این امر برای بسیاری ناخوشایند است که علت آن را می توان در فقدان فولیکول مویی و موارد ژنتیکی و ارثی جستجو نمود. به همین دلیل برای درمان و رویش مجدد مو، هیچ راهی جز کاشت مو وجود ندارد.
افرادی که از کمپشت بودن موهای صورت و ریش خود ناراضی هستند همچنین افرادی که به دلایل ژنتیکی به کم پشت بودن ریش و موی صورت دچار می شوند، از نظر سایر مسایل هیچ مشکلی نداشته و قدرت جنسی آنها نیز تفاوتی با سایر افراد ندارد. در برخی افراد، مصرف داروی ماینوکسیدیل می تواند به رشد موها و پر پشت شدن ریش و سبیل آنها کمک کند، اما اگر با مصرف این دارو نتایج مطلوبی کسب نشود، تنها راه کاشت مو خواهد بود.
کاشت مو در صورت، بطور چشمگیری در حال افزایش است. بر اساس آمار انجمن بین المللی پزشکان کاشت مو (ISHRS) در سال 2005 میلادی، اگر چه 9/92 % از اعمال کاشت موی طبیعی در ناحیه سر انجام می شود، در کنار آن می توان به کاشت مو در قسمت صورت اشاره کرد. کاشت مو در صورت، می تواند در قسمت مژه، ابرو، ریش و سبیل صورت بگیرد. کاشت ریش و سبیل در کشورهای خاورمیانه طرفداران زیادی دارد.
1-التهاب فولیکول های مو
2-علل ترمیمی شکاف کام و لب
3-فقدان مو به طور ارثی در نواحی ریش و سبیل
4-جوشگاههای ناشی از اعمال جراحی، ضربه و یا سوختگی
5-ریزش موی ناشی از بیماری های ایجاد کننده جوشگاه زخم
با بررسی علت کم مویی در صورت، درمان های متعددی از سوی پزشک تجویز می شود. اگر این درمانها نتیجه قطعی و مطلوب نداشته باشند، پزشک به بیمار، کاشت مو را توصیه می کند. کسانی که می توانند برای کاشت مو در صورت اقدام کنند عبارتند از:
افرادی که در ناحیه پشت سر و اطراف گوشها بانک موی کافی داشته باشند. زیرا برای کاشت مو در نواحی ریش و سبیل هم از موهای بانک مو استفاده می شود.
داشتن پوست سالم در منطقه مورد نظر برای کاشت مو ضرورت دارد.
افرادی که دچار سوختگی، جراحی و یا حوادث شده اند، می توانند برای کاشت مو اقدام کنند.
کاشت ریش و سبیل توسط پزشک و یا تحت نظارت مداوم و مستقیم او انجام و برای آماده سازی گرافتها از استریو میکروسکوپ های پیشرفته و تکنسین های بسیار با تجربه استفاده می شود. محل قرارگیری گرافت ها با رعایت دقیق جهت و زاویه، بشکل تک تک صورت می گیرد.
فرایند کاشت ریش و سبیل با توجه به انتخاب خود فرد، با بی حسی های موضعی و مسکن های خوراکی انجام می شود که نیازمند 2 تا 5 ساعت زمان است. کاشت ریش و سبیل بدون درد بوده و فرد در دوره ریکاوری و بهبودی نیز دردی را احساس نمی کند. تا 5 روز پس از انجام کاشت ریش و سبیل، پوسته هایی در اطراف مو های پیوندی ایجاد می شوند و قسمت گیرنده باید کاملا خشک بماند. فرد در روز دوم پس از کاشت ریش و سبیل، می تواند به فعالیت های عادی خود بپردازد. نخ هایی که برای پیوند و کاشت ریش و سبیل استفاده می شود، جذبی هستند و نیاز به مرحله بخیه کشی نخواهد بود.
برای ریشه های موی مورد نیاز برای کاشت سبیل از موهای پشت سر استفاده می شود که پزشک یک نوار باریک پر مو از پوست سر را جدا و ریشه های موی موجود در آن را تک تک جدا می کند. پس از آن، این ریشه ها را یکی یکی در نواحی کم پشت، می کارند. موهایی که کاشته می شوند، ویژگی های قبلی خود را حفظ کرده و پس از مدتی سبیل به رشد خود ادامه می دهد و فرد می تواند همچون سبیل طبیعی با آنها رفتار کند. زمانی که ریشه موهای پیوندی با فاصله کمی از یکدیگر کاشته شوند، بخوبی تغذیه نمی شوند. بنابراین یکی از نکاتی که در زمان کاشت سبیل باید مورد توجه قرار بگیرد، رعایت تراکم موهای کاشته شده است.
در فرایند کاشت ریش، ممکن است پزشک ریشه موهای ریش که وجود آنها ضرورت ندارد را خارج کرده و در مناطق کم پشت پیوند دهد. برای این کار، پزشک موهای روی گونه ها را برداشته و در مناطق پایین تر می کارد. در صورت انجام دقیق کاشت ریش با دست و به کمک تیغه های 0.6 تا 0.7 میلیمتری، هیچ اثری از فرایند کاشت باقی نخواهد ماند و پس از مدتی ریش های کاشته شده، جزیی از بدن محسوب می شوند. ریشه های مو از مناطقی مثل قسمت های تحتانی ریش، سینه، قسمت های تحتانی گردن و حتی گونه ها برداشته و در قسمت های مورد نظر کاشته می شوند. کاشت ریش نیازمند تراکم است و همانند موی سر نیست. تراکم آن در افراد مختلف، متفاوت باشد. ممکن است یک نفر با ریش کم پشت کاملا موافق باشد و بنابراین نیازی به موی زیاد برای انجام پیوند ریش، نیست.
